Hikbi ngayon ang namamayani sa aking hilahil na puso. Kung dati'y halos ibigay ko ang lahat para masabi kong nagawa ko ang mga dapat kong gawin ay tila isa na lamang alikabok na humalo sa hangin. Asaan na nga ba ako na ngayon ay dumadaan sa isang sangang landas na tila hindi ko mawari kung saan papunta ang bawat isa. Tila natatakpan ng mga ulap ang tanikalang aking tinatanaw.
Hikbi ang namamayani sa aking katawan. Halos kahit gaano akong magpakakuba sa aking paggapas ng palay ay tila hindi ko pa rin naaani ang bigas. Ang dating kalabaw at ararong tumutulong sa aking pag-ani'y naglaho na sa palayan at tila may iba sinasaka nang lupain. Asaan na kaya silang mga dating gabay ko sa pagtahak papunta sa tanikala.
Hikbi ngayon ang namamayani sa aking hilahil na kaluluwa. Oo, ang aking kalul'way tila isang pusang gala muling nag-aamot ng kaunting pansin. Tila sa aking pag-aabang ay bigla ko na lamang naiyukayok ang ulo ng matagal na panahon. Sabay sambit sa mga aba ang aking malamyos na himig, ako ba'y tila isa lamang galang kaluluwa sa ibabaw ng lupa?
Sa gitna ng aking mga hikbi, may isang tila malaking boses na ibinubulong sakin ang isang bagay na hinding hindi ko malilimutan, yun ay ang paggalaw ng aking mga kamay para damputin ang isang karit na siyang tatapos sa lahat ng hikbi, hilahil at pagkapagal....
